- disdo
- 1.
dī-do (also written disdo; v. the foll.), didĭdi, didĭtum, 3, v. a., to give out, spread abroad, disseminate, distribute (anteclass. and poet.; esp. in Lucr.; once in Tac.).I.Lit.: numquam ego argentum... disdidi, Cato ap. Fronto Ep. ad Anton. 1, 2, p. 150:II.
in venas cibum,
Lucr. 2, 1136; 4, 956; 6, 947; cf. id. 3, 703; 4, 633:omne per caules palati,
id. 4, 623; cf. id. 3, 246; 5, 269; 6, 1166.— Absol.: dide, disice, Caecil. ap. Cic. Cael. 16, 37 (Com. Frag. v. 239 Rib.).—Trop.:2.dum munia didit (sc. servis),
Hor. S. 2, 2, 67:per magnas didita gentes Solatia vitae,
Lucr. 5, 20; cf.:rumor per agmina Trojana,
Verg. A. 7, 144:tua terris didita fama,
id. ib. 8, 132; cf.:fama in populos,
Sil. 1, 186:fama per provincias,
Tac. A. 11, 1.Dīdō, ūs and ōnis, f., Didô, the celebrated foundress of Carthage, daughter of the Tyrian king Belus, wife of Sichaeus, and sister of Pygmalion; called also Elisa or Elissa.—Nom. Dido, Verg. A. 1, 299; 340; 360 et saep.; Ov. Am. 2, 18, 25; id. F. 3, 545; 640.— Gen. Dīdōnis, Just. 11, 10, 13; Aug. Conf. 1, 13; Macr. Sat. 4, 3, 6 al.: Dīdūs, Cornutus ap. Charis. p. 102 P.— Dat. Dīdō, Macr. Sat. 5, 2, 14 (dub. al. Didoni):Dīdōni,
Tert. Anim. 33.— Acc. Dīdō, Verg. A. 4, 383; Ov. H. 7, 7; 133 (in both passages several MSS. read Didon); Vell. 1, 6, 2:Didonem,
Treb. Pol. Trig. Tyr. 27, 1; August. Conf. 1, 13: Dīdūn, Atteius ap. Charis. l. l.— Abl. Dīdōne, Enn. ap. Prisc. p. 685 P.; Serv. Verg. A. 1, 223 (cf. Neue Formenl. 1, 352).
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.